Adı Kafka olan bir kara delikDüşündüm. Su diye içirmemdi kendime. Sonra düşündüm. Yarattığım nehirde boğulmaktı. Ve ne kadar bağırdım içime hep Yürüdüm! Vardığım yerlerin gerisinde kaldım Sonra yürüdüm. Eksilmemdi kavuştuklarım. Ve ne kadar yalnızlığımdı hep. Uyudum. Yarısından çoğu boş bir tabuttu dinlenen. Sonra uyandım, Başka birinin uykusuydu.. Ve ne kadar yorgundum hep. . Yüzyılın sonunda son defa bir delikten baktığımda çağın çocukları Atların altından yeryüzünü çekip O kuyruksuz maymunun vajinasını tıka basa doyurdular. Korktum. Doğacak bir yer aradım sayfalarda. Sonra korktum Kustuğuydum kitapların Ve ne kadar anlamsızdım hep. Öldüm. Sidik kokuyor toprağım. |