gecenin nankörlüğü üzerimde yine
yine seni sen yokken göğsüme yaslıyor başını
sen yokken kokunu getiriyor rüzgar
sen yokken sarılıyorsun bana

bazen sevmek insana uzak kalır
ama sevmek insanın yüreğinde saklıdır
benim yüreğimde de sen saklısın roza

aklımda birdenbire sen geçiyorsun
sen uzaklaştıkça ben seni daha çok özlüyorum
daha çok seviyorum bu kör olası dünyada
daha çok düş kuruyorum yarına dair
ama yarınlar karanlık roza
yarınlar bize uzak
yarınlarda biz yokuz

sanki bir türkünün en kıyısında sen varsın
ve başımı omzuna yaslamışım
ve saçlarımda ellerin
bir patika yolunu adımlıyoruz
bir tarafımız kardelen kokulu dağlardan geçiyor
bir tarafımız derin okyanuslarda
ve biz maviyi özlüyoruz roza
üstümüzde kara bulutlar geziniyor yine

oysa bir çocuğun sevinci kadar masum sevdim seni roza
bir çocuğun kaçan uçurtmasına döktüğü göz yaşı kadar masum
ve bir papatyanın son yaprağında
yere düşen söğüt dalında
kuruyan erik ağacında
sıcak bir ağustos akşamında
ölümü yaşar kadar çok sevdim seni roza

sonra seni yüreğime sarıp
seninle bir canı bölüşüyorum roza
sensiz bir ömrü öldürmeden
sensiz bir yüreği sahiplenir gibi seviyorum seni
sensiz bir hayatı sana sarılır gibi seviyorum
seni sen yokken de sen varsın gibi seviyorum roza

ibrahim dalkılıç

02/08/2017
22:38 izmir