Öpüyorum Yalnızlığımı.
gecenin gizine karışırım
fark edenim olmaz karanlığa yazıyorum seni her gece, sözlerime cemreler düştüğünden beri çözemedim düğümünü bir türlü, birbirine dolanan bu devrik uykusuzluğun sessizce izini sürüyorum firari uykumun gecenin koynuna zehrini akıtan bedenimin hafiyesi gölgem bile yok artık bir ben varım bir de içi boşalmış düşlerim uzak bir şehrin sessizliğinde biri vardı, her gece yazılıyordu gecenin siyahlığına bekle diyordu; "hele ay sokulsun gecenin koynuna işte o zaman süzülürüm düşlerine" sükunetle, sessizce zaman yalnızlığımın fahişeliğine soyunmuş yokluğuna utanç düştü kayan son yıldızla o da gitti ve, ve ben tekrar yalnızlığımı öpüyorum... 21 Temmuz 2017 |