içimde günlerdir bir yara kanıyor durmadan
durmadan göğsümde kuş çığlıkları
ve bir çocuk annesini arıyor, sokaklar karanlık
hırçınlaşan rüzgar papartalardan ömrümü çalıyor
günlerden sevincimi
yaşamdan düşlerimi çalıyor

sonra yasak kentlerin sınırlarına çarpıyorum
her yalnızlıkta bir ayrılığı yaşıyorum
bir makas darbesiyle bölüyorum tüm sözcükleri
içimde bir eşkıya ayaklanması
ve ben daha yolun yarısında
yaşamayı öğrenmeden göğsümün ortasından vuruluyorum

yitik kalmış kelimeler var yine üstümde
boğazıma düğümlenen özlemler biriktirmişim
kayıp gidiyorum el ayak buz kesilmiş
bir zamanlar yasemin kokuyordu bu caddeler
fesleğen fesleğen bakıyordu pencereler
ve gül bakışlı çocuklar saklambaç oynuyordu
sokak ekmek kokuyordu
insanlar gülümsüyordu

kaç zamandır üstümüzde dolanıyor yağmur yüklü bulutlar
sanki bizimle alay edercesine
bu kirlenmiş dünyanın
ateşine gözyaşı döküyor
sen yakma beni
ben zaten küle döndüm

oysa sevinçlerim cebimde yürüyordum
yürümek bir insana nasıl yakışırsa
öyle yakışıyordu adımlarım kaldırım taşlarına
yüreğim neden bu kadar soğuk
oysa yüreğimde yangın hiç eksik olmazdı

bir ses geliyor sanki
bir ses
bir çocuk sesini anımsatırcasına
çekip göğsüme bir tetik ateş ediyor
içimde kımıldamadan yatıyorum
o ilk vurulduğum an
o ilk çırpınış
o ilk ölüm

şimdi nereden uzansam mutluluğa
elim bir yangına dokunuyor
bir bardak su verin
aşk’ın ocağını söndürelim
uslanmaz bir çocuğum ben
yaşamak ölüme sürüklüyor beni

ibrahim dalkılıç

13/06/2017
21: 30 izmir