AY DOĞAR GÖZLERİNDEN
.
Ay doğar gözlerinden, gecemi aydınlatır. Vuslat yağmurlarıyla huzur dolar gönlüme. Düşer taze topraklarıma Gamzelerinden güller, Kirpiklerinden cemre. Küf kokardı yalnızlığım. Met cezirler arasında, Dalarak yıldızlara, Yol aldım nice zaman, Bıkmadan, usanmadan. Pes edince bakışlarım Şifa buldum derdime Mest olduğum yosunlardan. Yokluğunda, bir tanem, Yaşamamış say beni. Hiç nefes almamışım. Kaburgalarım kağnı; gurur savaşlarıma Cephane taşımışım. Teslimim yemin billah; kelepçen yüreğimde; Tak göğsünün tellerine, Yangınında kurut beni, Kırk boğumdan süze süze Günahımdan arıt beni. “Tüm tortularını hayatın Unuttum; sen de unut! Tek dileğin beni tut! Bir sızıydı, geldi, geçti.” de Ve şafağı bekle dizlerimde. Mücella Pakdemir AY DOĞAR GÖZLERİNDEN isimli romanımdaki aynı isimli şiirim. |
Çok Beğendim.
…………………. Saygı ve Selamlar…