Sabahın 0.4:30’u uyanmışım.
Milletin bir taraflarında pireler uçuşuyor,
Ben uykuya kanmışım...
Ezan ha okundu;ha okunacak.
Şahitli bir olay var evimde,
Rabbimin ayaklarına kapanıp,
Özür dilemek var,yüreğim ellerimde...

Bir sen kendini biliyorsun;
Oysa o an da, kim bilir hangi cephelerde,
Toprakla teyemmüm abdesti alıp,
Zafer için Rablerine yalvaranlar var...
Küçülüyorum onların karşısında;
Böcek gibi,pire kadar.
Sen sadece kağıtları ıslat yazarken...

Bekliyoruz yıllardır,
Sabah güneşini bekleyen çiçekler gibi,
Yağmuru bekleyen ağaçlar gibi,
Doğru düzgün bir zafer haberi gelmiyor,
Hiç bir cepheden,hiç bir yerden.
Bir tek kişide ne ola ki umutsuzluk olsa...

Ellerimiz kanıyor kanıyor,
Yürek sarsıntılarını ölçmek ne mümkün.
Uzun sürecek gibi,
Küfür ile iman arasındaki mücadele,
Belki kıyamete kadar...

İşte o bize güç veren ayet de olmasa,
’’Zorlukla beraber kolaylık vardır.’’
Elde silah yürekte iman,
Sonunda ya gazilik,ya şehitlik,
Eninde sonunda gelecek güleceğimiz zaman...