HÜZNÜN GÖZYAŞLARI*
Zamanla gülümsemelerden
Eser kalmazken Şehrimin her tarafında Hüznün gözyaşları akıyordu. Bir annenin kucağında Ağlayan evladın halleri Umuttan yoksun Canları parça parça kesiyor İçimize hiç dinmeyen ağır sancılar saplıyordu. Ah benim mis kokulu Antakyaʼm ah... Senden çok uzaklarda Yağmur tanecikleriyle ıslanırken bedenim Hücrelerim Bir yangın misali iç dünyamı yakıyordu. Şu üç nefeslik hayatta Akıp giden zamanla Gecede Gündüzde Yüzler hiç gülmezken İçimiz hüznün gözyaşlarıyla Derinden acıyordu. Mehmet Öksüz |