nerde bir kimsesiz serçe görsem
ağlamaya dururum
yağmurda ıslanır
güneşte kururum
bilmem ki
ne vakit pişman olurum
deli etti viran eyledi
içimdeki ben
beni
kimsesiz olur şaiirin otağı
cennetten gelir bukağı
bilmem ki
ne vakit koparır
dünyadan bağı
deli etti viran eyledi
içimdeki ben
beni
umudum kalmadı desem
isyana mı girer
ömür sürgünüm
bilmem ki
ne kadar sürer
deli etti viran eyledi
içimde ki ben
beni
tevekkül eder beklerim
boşa mı gider
bilmem ki
emeklerim
deli etti viran eyledi
içimde ki ben
beni






insan bir parça kemik
insan bir tutam et
insan doğmak değil
insan ölmek marifet

aklı pamuk ipliğine bağlı
başlar üzerinde görünmez huni
ruh yay ucunda ok
ölüm her an her yerde
bugün varsın yarın yok

ömür doğmak ve ölmek arası bir yer
kimi kelebek misali
kimi ise koskoca bir ömrü yer
topu topu üç gün gibiydi
anlamadım ki hiç bir şey
su gibi akıp geçti seneler der

padişah gibi dolanır mağrur
görmez fakiri giydirmez yetimi
tek başına yer aşını
kibirlenir de koymaz secdeye başını
daha vakit varken
nedametle akıtmaz gözünün yaşını

açmaz ellerini bir kez bile
affı için duaya
büyüklenme dedikçe
burnu iyice kalkar havaya
akibeti belli oysa ki her kişinin
dökülmesini mi bekler son dişinin

neyine güvenir de caka satarsın
hakikate gözünü kapar da
hep ardına atarsın

sanki şeytanla yarışmaktasın kötülükte
ne acaip şeydir ki
koşuyorsun birinciliğe

sev sevil gül oyna
alma mazlum ahını
şu kısa ömürde
ne gerek var ki
nefret ve kine

hani kim kanatlanıp uçuyor
bir bak gökyüzüne

en zengin en fakir
en güzel en çirkin de
girmiyor mu söyle ey can
en sonunda kara toprağın içine

...