Bu sabah yağmura gözlerimi açtım
yağmurdan bir şehre…
Yapayalnızdım,
incecik bir boşlukta
büyük bir bedende…
Kırılmıştı dallarım beyhude
uzamış yüzümde alevlenen sakallarım
dudaklarımda güneş izleri!.

Bu sabah yağmura uyandım
yağmurdan bir şehre…
Dilim dönmez
dizlerim taşımaz bu gökyüzünü…
Bir serçe diliyle çığlığa kaldım
göçen onca nesle
onca savrulan rüzgar sevdalılarına haykırdım…

Çamurdan yapraklarım var benim
samanın diriliğinde
suyun hırçınlığında bir var oluş
onlarca dalım var ağaçsız
toprağın en güzel yanından
çamurdan!..

Üşüyen bir sabaha uyandım yağmurla
yağmuru kucaklayan bir şehirde…
Yalnızdı her şehir de insan
yapayalnız, kaldırımlarda
dolu gibi gözlere sahip
dinmek bilmeyen ah ile…

Yalnızdım yağmura
beni alıp giden sevdaya
şiirlerimde binlerce insanla
beni inkar eden sözlere
şimşeğin gökyüzüne açtığı yara gibi
bir bendim bende kalan!.

Bu sabah kırık dökük uyandım yağmura
yağmurdan sonra gökkuşağına!..