canına minnet
gem vurur sevmelere
gönlüme inat
yalnızlığımın körfezi

bir mevsim geçerken
dudaklarımın kıyısından

asılır şiirlerim
bir rüzgarın ipinde
sehpasını devirir zaman
gülüşler yarım kalır
sevmeler yarım
ben yarım
imgeler yarım

ben yokluğunla hasreti kemirirken
lal düşer dilime
hüzünler kabarır canıma minnet der gibi
tırmanır acı tekrar kalbimin cidarına
çiviler sensizliği bir daha
hıçkırık tutar kalbimi boğulurcasına pıhtılarla

bir hüzzam kesiği çalar
dermansız dokularımda
cümleler dağılır
sözler kopar birbirinden
anlamsızlaşır her hece her kelime
hissederim sensiz yoksulluğumu
sensiz devrik hazanlarımda

yoksul bir nihavent telaşında
ağır aksak dimağında şarkılar söyler hazan
acıya ritmik
ben dinlerim
ben susarım
ben pes ederim
bu dayanılmaz acılarımın karşısında

Sabahat Çelik