Darmadağın
bir gövdenin üstünde duruyor kalbim
İnce bir elbise giydirdim ruhuma
Sonra ağladım biraz
Bir palyaçonun gülen yüzün’de
utangaç çocukluğumu aradım
Soğuktu rüzgar
Üşüdüm
Üsküdarın eskiyen sokaklarında koybuldu hatıralar
Sarhoşlar meze yapıp şiirlerimi içtiler
Ben şair değilim dedim
Ben hiç bir şey değilim..

Darmadağın bir gövdenin üstünde yürüdüm
Sonra durdum
Gökyüzüne baktım
Eskisi gibi mavi değildi
Ve sokaklar otuz dört nolu cansız vucudumu taşıdılar bir yol kenarına
Deniz ayaklarımın altında öldü
Ben bir tükürüğün izinde keçtim karşı kıyıya

Üsküdara baktım
Sakalı uzanmış dedim çamlıcanın
Ve kalamış o eski şarkıyı unutmuş dudaklarında
Yitirmiş İstanbul güzelliğini
Çamurlu bir yagmur gibi
dağıldı üstüme
Sonbahar

Şimdi
Darmadağın bir gövdenin yüreğini tutarken ellerim’de
Bırakıyorum
bir çocuğun avlusuna umutlarımı
Kırılmış ne varsa aynalarda
Bir palyaço gibi
gülümsüyorum bağrımda ki acıya
ve hayata
Kırlangıç ağıtları yükseliyor etrafa
Unutuyorum
Dünü
Öncesini
Herşeyi

Hiç gibi
Hiç bir şey gibi
Ben de unutuluyorum...

Özge Özgen