Yokluğun Bendeki Sızıuzaktan parmak uçlarına dokundum sonra saçlarına ve avuç içlerine gülen gözlerine baktım dudaklarına sonra ahı tutmuş bir çocuğun günahını gidişinde aradım karanlık bir odanın bir köşesine kıvrıldım acılarımı kusar gibi yokluğuna sarıldım içimde şiddetli bir yalnızlık cesedini çiğner gibi ölümün nöbetini tutuyordu unutulmuş yok edilmiş vazgeçilmişim ama vazgeçemedim senden mevsimlerim baharsız kaldı bense sensiz bu şehirden bu kör olası yerden kaçıp sana gelmek istiyorum adımlarım toprağa gömülü sanki tenimde bir mahkum voltada ve öfkeyi çiğneyerek yutkunuyorum aldığım her nefes kurduğum her cümle içtiğim su içimdeki sızı yüzümdeki üşüme çattığım kaş yanağıma düşen yaş yokluğundu bende yokluğun bendeki sızımdı ibrahim dalkılıç 06/01/2017 22:15 izmir |