Siyah bir el dolaşır yüzümde
Gökyüzü alnı öpülesi değildir artık
Papatyalar yorgun, sen bana küs..!
Kırmızı bir yalnızlığın göğsünde uyuyor kalbim
Yalnızlığım sana, göğsüm sevgine muhtaç
Bu kent, alıp seni bana getirmiyor ya
Kanayan mevsimleri taşıyorum boynumda
Denizlere pedel çeviriyor gözlerim
Sakallarım dudaklarına kelepçe olmak isterken
Beni kucak dolusu bir hüzün karşılıyor
Yüzü üşüyen gecelere güneştir senin yüzün
Ama bana imkansız bir sevdayı sağıyor yüzün
Yağmura hasret bahçeler düşerken yüreğimden
Bir çift mavi gözün leyliminde kim var
Bu anası satılası savaşlarda çocukların ne işi var
Vatanın parklarında çocuklar yoksa
Vatanın dört bir yanında şehid sadece fakirlerse
Vatanın suskun siirt’inde ben ve sen el ele değilsek
Şimdi gençliğimin göğsüne bıçağı sapla sevgilim
Kirpiklerinin değdiği denizde kabrim sen ol
Burdan sana kadar barış türküleriyle inlesin ülkem
Çünkü ben seni özlemeyi artık nefes almak bildim
Sensizliğe çay bile ısmarlıyorum
Kavuşmayı görmemiş saatler ölürken avucumda
Sana yıldızların gülüşüne sürdüğüm papatyalar gönderiyorum
Boynu bükük umutlar kaldırırken cenazemi
Seni "sen mutlu ol" diyecek kadar çok seviyorum

ŞİİR : Servan Erdinç