HÜZNÜN METAZFAZLARINA UĞRATTIN BENİ
Gelişleri
Ortadan kaldırarak, Gittin. Yeniçeri isyanları başlıyor, Duygularımda. “Babanın oğlu muyuz lan senin” Sorusuyla En galiz küfürler, Anılarımızın ağzında. Zamanın Bir tarafı kırık. Gecelerin Bilinmeyen labirentlerinde, Tırnaklarımı zevkle söküyor, Yalnızlık. Kandırılmışlıkların Faslı’dır; Kulaklarımı mekân edinen. Çıkamıyorum; Kurumuş Sonbahar yaprakları ile Dans eden, Parke taşlı sokaklardan. Resmen boşandım; Bu huysuz-tabiiyetsiz yaşamdan. Bir sigara içimlik kadardı, Kaçıp gitti mutluluk. Bakmadı yüzüme günışığı. Hiç açılmayan Umutlar kapısında, Boşu boşuna Ağaç olduk… (21 Ekim 2010 -8.şiir kitabımdan) |