ÖLEN BEDEN RUH ÖLMEZ
Azığın olmalı öbür âleme
Bu dünyâ fânidir kimseye kalmaz. Azrâil’de melek sakın suçlama Zamanı gelmeden canını almaz. Fakirdeki yara duvarda kovuk Giymeye bulamaz başına kavuk Toplumda fakirin yüzü çok soğuk Onların kapısın kimseler çalmaz. Birden öfkelenir çatılır kaşlar Belki de gözünden dökülür yaşlar O hâl biter bitmez pişmanlık başlar Kendin bilen insan zevkine dalmaz. Bilir bilmez çoğu karşı gelirde Vahyin ne olduğun, mümin bilirde Hakîki Müslüman belki ölürde Allah’ın emrine hiç karşı gelmez. Canını adamış verilmek üz’re Mal, mülk… Hak yola, serilmek üz’re Hesap vermek için dirilmek üz’re Ölense bedendir; ruh asla ölmez… 08/12/’16 Hanifi KARA |