Ne zaman Sonbahar gelse yüreğime,
Hayatın en vazgeçilmez yerinde,
İşitsek akşamın ürkek sesini,
Sokaklar sessiz ve kimsesiz kalsa,
Masum bir çığlık duyarım,
Seni çağıran sestir bu,
Bir Bülbül ağlar yüreğimde.

Ne zaman Kış gelse yüreğime,
Solmuş bir gülü anlatır gibi,
Durmaz, çalınır o gamlı beste,
Birden değişir herşey,
Gökyüzü bulutlanır,
Hüsranlar böler geceyi,
Bir Bülbül ağlar yüreğimde.

Ne zaman İlkbahar gelse yüreğime,
Hayatın en çekilmez yerinde,
Birden içime bir karanlık çöker,
O sesi duyarım yüreğimde,
Ağlayan o gamlı ve hüzünlü beste,
Sanki bilir gibi o hazin öyküyü,
Hüzünlü bir Bülbül ağlar yüreğimde.

Şimdi Değişti tüm hayaller,
Yapraksız ağaçlar yok artık,
Bitti Sonbahar, çıktı kardelenler,
Bir tek sen kaldın geride,
Mısralarda anlatılmayan,
Sıra senin Sevdiğim,
Anlat kendini mısralara.

Ne zaman Sen gelse yüreğime,
Birden değişir gözlerimin rengi,
Ruhumda belirir, eskimemiş bir hüzün,
İçi titrer seni görünce bülbül’ün,
İçimde ağlayan bülbül susar,
Ağlamaz artık,
Ne Bülbül, ne de Gül

Kadir ERCİK