Duy Beni!
Bütün gece, resmini çizdim durdum,
Tıpkı sen! Abartısız... Bütün kelimeleri sıfatsız, Çalakalem yüzüne vurdum. Yırtsam atsam, Bakılı kalırdın gözlerime. Buruştursam, Takılırdın beynime. ’’Yaksam’’ dedim, Dokunamam, dokunmam küllerine. Şekillendirdiğimin aksine, Önce dudaklarını sildim, Yalanların sustu. Sonra kaşlarını, Öfkem durdu. Saçlarını tel tel sildim riyasız... Duy beni! Duydun mu? Gözlerini sildim, İhanet öldü. Kirpiklerini sildim, Hançer düştü. Gamzen...ah! O gamzen Hani var ya o kuyu... Duy beni! Duydun mu? Bir kalemde çizdim seni, Şekillerin en güzeli sandım. Bir kalemde sildim, Hiç ağlamadım. Hiç ağlamadım. Kâğıt neden ıslandı, Hiç anlamadım. Özlem Pala |