Bir Yığın Senle Dönmek
Gittiğinden beri;
’’Her sabah keşfe çıkarım, yedi duvaklı şehri Ve bir yığın senle dönerim...’’ Deniz, Aynı şarkıyı söyler, Sesi aynı ses... Ve nasıl vururdu bizi, Her nota sonrası gümüş kayalardaki es. İnsanlar, Öyle çoğaldılar ki; Mahşer kalabalığı... Kiminin dudağı kızılcık tortusu, Kiminde aynı gelecek korkusu. Sevdalar, Onları sorma! Herkes kendince Mecnun, Herkes kendince Leylâ Gökyüzü; alabildiğince umut barındırıyor mavisinde Kızdığında; allak bullak, Hüzünlendiğinde;....of!....of! Ben mi, beni mi soruyorsun? ’’Her sabah keşfe çıkarım, yedi duvaklı şehri Ve bir yığın senle dönerim işte’’ Daha ne olsun... Daha ne olsun... Özlem Pala |