SEN

Ne uyku dindirdi acımı
Ne de zaman getirdi beklediğimi
Meğer hepsi bir düş imiş kurduklarımın
Şimdi o yâr kıyısından ben düştüm...

Bütün sözlerim yâr adına idi
Sevgim, özlemim, tutkum, bekleyişim
Yavaş yavaş mum gibi erirken günler
Meğerse ben tükenmişim...

Silindi artık gözlerim ufuktan
Umutla adımlanırken esir yokuşlar
Kelimeler uçtu dîlimin ucundan...
Ve gecemden, rüyalarımdan, yorumlarımdan
Yarınlara taşınmaz bir yorgunluk bıraktı ardından...

Oysa koskoca şehir doğardı her sabahki Günaydın’ından
Akşam başka batardı,
Mehtap turkuaz doğar, kalbim aşk diye atardı
Ne zamandı hepsi hatırlayamam
Şimdi sorma bana, bir varmış hiç yokmuş olan sonraları...

Kıyamadığım kıydığından beridir sevdaya
Ne kaldı günümde tebessüm ne baharımda açan gül
İnsan hiç küle döner mi azizim derdim?
Yaşayarak anlattı yâr dediğim...
Bildim.
Bildim bilmesine de kendimi teselli edemedim
Ne ardından kem söz ederim artık
Ne dilime değdiririm aşk diye andığım yâr adını..

Ben düşlediğim senli şehire hicret düşlerken
Kendi kalbimde gurbete sürüldüm
Demek isterdim sana
Ama diyemedim...

Zehra Asuman