KENDİ KENDİMİ
Ozanım tarihim hikayem uzun
Meftunu olmuşum Veysel’de sazın Dedem korkut ta ki kırık kopuzun Teline bağladım kendi kendimi Değişemez dilin ne ise o sun İçimi dışımı bıraktım yusun İndim kaynağına bizim yunusun Diline bağladım kendi kendimi Bir ceylan misali Turan yaralı Yaranın üstünde dağlar sıralı Sana susadıkça andım aralı Gölüne bağladım kendi kendimi Bu yolda engeller kesemez hızım Gelmezse gelmesin var oğlum kızım Ben bir mürit oldum mürşit Atsız’ım Yoluna bağladım kendi kendimi Uşağı olamam gelen ağanın Yavrusu da doğan olur doğanın Götürdüm soyumu Oğuz Kağan’ın Dölüne bağladım kendi kendimi Sanma geri durur sanma asılmaz Gürleşir kavgada sesim kısılmaz Ülkü nazlı yârdir ona küsülmez Beline bağladım kendi kendimi Deseler sefer var gelsem talime Ne kavgalar gördüm bakma halime Balyoz gibi insin diye zalime Eline bağladım kendi kendimi Dolaştım alemin dört bir bucağın Şefkatin görmedim başka kucağın Üfle obamızda yanan ocağın Külüne bağladım kendi kendimi İsyanı göğsümde saklı dağların Sızısı içimde eski çağların Figan etmek için viran bağların Gülüne bağladım kendi kendimi Z İ Y A A C A R 27.11.2016/KONYA |
kafiye kurulmadık söz bırakmamışsın yaf bana :)
Seni ilk okuduğum o gün de söylemişimdir Hasan' a
Kalemin halk şiirinin sesini çok güzel taşıyor.
Öz zaten bizim oralardan, diyor insan seni okurken.
Bizim insanımız...
ve ben seviniyorum inan, sizler böyle şiirler yazdıkça.
Çok bilmiş bir edası mı oldu ne yorumun ne :(
Olsun, dost sayfasındayım, biliyorum.
Emeğine, yüreğine sağlık. Beğenim ve saygımla ustama.