gece yüzümü okşuyor usulca
serpilmiş yıldızlar askerleri
sıkıştırıyorlar kalelerimi
karşıdan şah çekiyor karanlık
mat oldum olacağım
içimde devrik bir ülkenin külleri
asil kanın üvey diyor
ruhumdaki son mumu üfleyip
pembe ve buzlu yollara düşüyorum
gıcırdayarak açılıyor içimdeki kapılar
hiç birini çaldığımı hatırlamıyorum
biliyorum
kalbimin bekçilerinden hayır yok
hissizim
derin bir uykudan uyanmış gibi
kederlerimi yutkundukça
yalnızlığımı büyüten duvarlarım
umutlarımı aç, günlerimi susuz bırakıyor
güneş koynumda vedâ ediyor kalbime
acımı harf harf heceliyor çalan piyano
ruhumu bırakıyorum notaların sırtına
mevsimlerden mevsimlere süzülüyorum
sonhaharda duraksıyor,
yere düşen yapraklara
ağır ağır hapsoluyorum
kendi evimin öksüz kızıyım bu sıralar
tütsü ve çay kokan çiçekli perdelerim
gün ışığını görmeden ölen şiirlerime benziyor
soframdaki tuzluk ağlıyor tatsızlığıma
ekmek sepeti boş, koridor küskün
sokaktaki lamba sırtını dönüyor odama
karşıdan şah çekiyor karanlık
mat oldum olacağım
gökyüzünün ellerine tırmandıkça
yeryüzü sürüklüyor beni yatağıma
teslim ol çağrısına irkiliyorum
tersine çakılıyorum tavana
şaşkın beyaz bir yarasa gibi
kanatlarım havada
sâhi, kimse görmüyor mu?
gökkuşağı dalgalanıyor
beyazı temsil eden bayraklarımda
karşıdan şah çekiyor karanlık
mat oldum olacağım
kalelerimi korusun şehrin lambaları
sabaha da söyleyin bekletmesin
kıpırdayamıyorum...

✒T.Y.