ZuhuratŞiirin hikayesini görmek için tıklayın Çekildi toprağım kurudu sular Cenge tutuşurken kalpte duygular Gece pusup uyurken, sessizlik öttü çın çın Bir, gözüm uyanıktı bir de damda güvercin Sinirlerim gergindi tepemde gezindi cin Sağduyum galip gelip çekmeseydi la havle… Bağlayamazdım sözü yumuşatıp da kavle Titretti benliğimi bu ne hırs bu ne şiddet! Damdaki güvercini dinleyince bir müddet Sükûn sindi sineye duygudan düşüp hiddet Turlayıp duruyorken ayağının sesinde Göz kapağım gerindi uykunun ensesinde Rüyada dağlanınca yeni baştan yaralar Cümle cümle döküldü hıfzımdan hatıralar Gözümün ucundaydı gözyaşım bu sıralar Öfkelenmek incitmiş olmalı sol yanımı Düş görürken ağlamak başka yaktı canımı Döktü daldan yaprağım ne ara azar azar Açtığı yaralardan durup durup kan sızar Bırakmadı yakamı zalim eyledi bizar Pusu kurdu ya Rabbi kırıp yine dalımı; Öldürmeden omuzda taşıyacak salımı Gönlümün terennümü hep aşkına dairdi Anlamıştı sevdandan başkası vesairdi Şu nefsin algıları sineye hep kahırdı Düşününce anladım asıl öfkem kimeydi Öfkeye yenik düşen şu zalim nefsimeydi 12 Kasım 2016 |
Manidardı
Kutlu/yorum