MeCBuRuZ KâLBiM... Her suskunluğumda Bir baba sızısı Bin feryâd Sonsuz çileli ağıd Gözlerimdeki yaşlar sonbahar yaprakları gibi Döküldükçe Dökülür sineme Ölürüm de kimseler duymaz babamdan başka Ahh be kâlbim Ne fırtınalar, ne lodoslar atlattık Lâkin bu baba yokluğu yok mu Devirdi bizi Boylu boyuna bıraktı kimsesizliğin kucağına Hiç acımadan Ama çok acıtarak Vâlla bak kâlbim Küser babam yine Mezarında dertleşmez bizimle Hâdi başımızı dimdik tutalım Onun yeşilden maviye uzanan gözleriyle gülümseyelim hayata Şimdi ey Aşk arar bizi Sesimizdeki bu kırgın tonu hiç sevmez kâlbim Hem o da çok üzülür ki Hâdi kâlbim Avuçiçlerimizi hasret yağmurlarıyla doldurup Üzünçlerimizi gökkuşağı sevinciyle yıkayalım İnadına gülümseyelim Yaşamak için mecburuz kâlbim Mecburuz... nagi han |
Hâlâ rüyamda gördüğümde bile destek almış hissediyorum kendimi.
Dokundu şiir yüreğime. Emeğinize, yüreğinize sağlık.
Umut, sağlık, mutluluk dilerim