Yeldeğirmenleri..
Sevda kuşun kanadında uçuyor
ürkütüyorsun hep sizi görüyorum düşümde uyurken ölüm döşeğindeyim sanki; şu pencereyi aç. bana ışığı göster sokaklar, parklar, meydanlar ağarmış! kirli kokan kışı kentlerin harabesi bu sis bu duman kasvetli havasında uzanıyor soluklanıyor yaşam! yaşanası değil aslında bu dünya ak saçlı olana kadar şimdi sağlığın iyi iştahım yerinde önü açık bakışımda pencerem batıya doğru yol alıyor sol yanımda otobüs: raslantısal değil, köylü ve işçi yalnız bırakılmış egemen düşüncenin soyutlanmış cılız bir devrimin alevlendirdiği kıvılcımlarından dil çıkarıyor ancak dibini aydınlatıyor mum: gelgitlerle boğuşuyor sürünüyor umudum: köycükler, kirpiklerinde konuşlu ok! hadi kanat kanabildiğin kadar yüreğimin içinde, ruhumda yaran derinde balçıkla sıvandı tutun kaldırın kollarından kuruyan nehirleri yaşama aşkını körüklesin yel değirmenlerinin rüzğarlar karşı dağın kenarına sığınan kalbim değişti zaman rüzğarları topluyor yel değirmenleri vakit hazan kızıllandı yapraklar d’üşüyor pul pul savrulan saçlarından.. Nurten Ak Aygen 25/10/2016 |