’’Bulur inşallah’’


Duygularımı kemiriyor kalem
Oysa duygular derinleşmeli
Büyümeliydi
O kadar büyümeliydi ki yazamayacak hale gelmeliydi.

Önemli olan neydi sahi

Yazılanların bir değeri olması mı?
Bir mesajı belki
kendine saygı, özüne dönük
Kendisiyle barışık.
Bir beklentisi olmadan
Bilmem ama mola da vermeliydi icabında,kağıtlar usanmasın diye
Ve aslında hiç yazmamalıydı ya!
Bulaştı bir kere şiire hevesi



Selam ve dua ile

Uçan kuşta, börtü böcekte
Yokuşunda, düzünde ama en çok da yamacında aradı seni
Buldum derken; kaç kere sürüldü sensizliğe
Sil baştan kayboldu mısralarında şiirlerin
Issızlık dokuyup satır aralarında; kendini yerden yere vururken
Kaç kere ölüp ölüp dirildi kimbilir


Bazen
Bir yağmur damlasında ıslanırken sırılsıklam
Kupkuru toprağın, çatlayan bağrına ağıtlar döşerdi belli belirsiz

Bir çiçeğe sevdalanırdı, bir dağa, bir çakıl taşına belki de
Serçelerle selam salardı köylere; köhnemiş sokaklarından şehrinin
Dikenine vurulup gülün, bülbülle aşık attığı da olurdu çağırırken ağladığı da


Bir ucu mağrip bir ucu makbere dönük iki uçlu ok gibiydi
Bir yanı pir nur, diğer yanı bulanık hatta karanlık


Ya taşardı sığmayıp bendine ya çekilirdi kabuğuna
Ya meddi ya cezir
Biraz yer biraz göktü

O, hep kendi yangınlarında yandı
Kendi kuyularında saklandı
Ama hep seni aradı hep sana yöneldi; kendince

Biz yoğurdu kaşıkla yenir bilirdik
Her yiğidin yoğurt yiyişi farklıymış meğer


19 Ekim 2016