DEĞMEYİN!!
Yaprak gibi dökülüyor duygular
yıllar kırıyor insanı en çok sevdiklerin vuruyor onikiden bir yerde şiir gibi yaşamak istiyor insan şiir gibi düşünmek için çabalıyor bir yerlerden aralı zaman daralıyor ve içine sığmıyorsun o savruk sağanak çektiği o dilden sağanak gibi dökülüyor duygular avuçlarından kaçırmamak için belki de tüm çaba! yaprak yaprak dağıldı karanfiller karıncalar gibi kalabalık parmaklıklar içinde tohum! gözüm yıldızlarda ve yıldızlar yaslanır yalnızlığa ağlıyorum gölgede kırk derecelik hüzün ve güz beni esir etti bütün çiçek açan cümleler gri yağmurlarla sonbaharı özle! bırakıp gittiğinde içinde kanayan bir deniz ağlar misafirken bütün dertler yüreğimde beyaz çarçaf sereyim avuç içime! bütün esmer sevdaların kösnül kıvrımlarına bir tutam lavanta çiçeği serp sandığa tavan arasında: kırlaşan saçlarının arasına küllemiş bir gurbet ve bir tutam terennüm hasretlik içli bir plak! "dışarda deli dalgalar, gelir duvarları aşar, beni bu dertler yaralar aldırma gönül aldırma:" ve bir sabahattin ali klasiği, sinopta mapushane duvarları içinde! ve birden bire hüzünlenirim aynada, vişneçürüğü dudak izinde mevsim yanık tende! garip bir izdir sesin kimsesiz, unutmaktır kendi adını: geçmiş günlerini dur durak bilmeyen aç susuz bitap düşmüş! bir dünyada ıslık çalmak gibi sevinçlerimiz sonra bir ilkbahar düşer toprağa ağır aksak nisan yağmurlarıyla aniden belirir gökkuşağı: ve özgürlük raylarından geçer kara bir trenin kırmızı düdüğü çalar mevsim sonbahar.. onca insanlık kıskıvrak bağlanmış pamuk ipliğine kendi tetikçisi olmuş! kendi baharlarını öldürüyor kendi elleriyle şiir vurulmuş! bir çocuk şiir oluyor. ve kızlar gece gördükleri düşlerini anlatıyor. suya: birlikte bakıryorlar denize martılar havalanıyor. zil çalıyor şenlik saatinde çocuklar ölüyor, ve anlamını yitiriyor düşlerim. hikayemi unuttum: bir defterin arasında kuruyan bir yaprak ve bir çiçek gibi ufalanıyorum... değmeyin!! Nurten Ak Aygen 18/10/2016 |