Aslında bizŞiirin hikayesini görmek için tıklayın ’’... şöyle diyebilirim: gece yıldızla dolu ve yıldızlar, masmavi titreşiyor uzakta şakıyarak dönüyor gökte gece rüzgarı. bu gece en hüzünlü şiiri yazabilirim sevdim ben onu, o da beni sevdi bir ara. ... belki bana verdiği son acıdır bu acı belki son şiirdir bu yazdığım şiir ona ’’ Pablo Neruda _anlamsız kelimeler çatısında maskeler, parmak ucundan kayıp acı gerçeğin soluk yüzünü kaplar_ mil çektiğimiz gözlerimizle çırpınan sevgiye aç çocuklardık ve cam kırıkları arasında sürünerek arıyorduk nefesimizi aslında biz; karanlık köşelerimizden kırıntı hayallerimizle hareket eden, avuçlarımızda saklanan, yüreği çürümüş cesetlerdik _ve zamanı şaşırmış göçmen kuş, gecenin hançeri idi; siyah!_ şimdi, bu hayat şifresini bir ucundan tutup yakmalı! yakmalı bu yüze düşen, gözleri üzen rakamları yakmalı; geçmişi, geleceği... yakmalı, can gibi; bir nefeste! |
okumuş gibi oldum..
tebrikler...