Ağaç
bir ağaçtım ben
parkta unutulan gölgemde çocuklar hatırlattı nefes aldığımı haksızlığın karşısına simge olup çıktım… günlerce sustum damarlarımdan aktı kan için için ağladım yüzümü dönerek dostluğu kardeşliği gençlerden öğrenerek tarifsiz utandım… kaç rüzgar taradı dalımı budağımı dimdik durdum manidar sevgiyle üşüdüm bedenimi güven sardı kalabalık yalnızlığım ay yıldıza boyanırken bana özgürlüğüm kaldı… Feride 12- 04 -2014 |