Biz şanslı çocuklardık;
Dere kenarlarında ki böğürtlenleri yıkamadan yemenin tadına vardık.
Çamur deryasında her gün güreş tutuşa tutuşa ergenliğe erdik.
Kocaman kiraz ağacından düşünce bile ,sadece azıcık ağlardık.
.
Biz şanslı çocuklardık;
Reel yaşadığımız dostluklarımız vardı,sanaldan uzak
Biz, hiç bir zaman dostluklarımıza kurmazdık tuzak.
Ve ayıramazdı bizi birbirimizden mesafelerde ki ,uzak
Öyle sıkı dostluklar kurardık ki, gün aşırı ayrılamazdık.
.
Biz şanslı çocuklardık;
Köyde ki yaramazlıklarımıza büyüklerimiz bile kızmazdı.
İmecelerle yaşanan bir hayattı ,dostlukları bozmazdı.
Herkesin çocuğu, belki herkese karşı yaramazdı.
Fakat, hiç birimiz ,kimsenin ailesine yanlış yapmazdık.
.
Biz şanslı çocuklardık;
Hurma ağacından doyururduk çoğu zaman karnımızı.
Kara üzümü yiye yiye temizledik adeta kanımızı.
Ak eyledi Köyün doğallığı,saflığı ak olan alnımızı
Ruhumuzu ,kalbimizi temiz tutardık, yanlışın tarafı olmazdık.
.
Biz şanslı çocuklardık;
İlk aşklarımızla bakıştık sadece ve onlarla hayaller kurduk .
Ve sonra o ilk bakıştıklarımızla güzel yuvalar kurduk,
O köyde öyle yaşadık ki yıllarca,taşına toprağına Ram olduk,
Bir dilim ekmek kapısı kursalardı,o köyden asla ayrılamazdık.
.
Şimdi yürek yangınları içinde mazinin gölgesine yaşlanmışız.
Biz meğer o köylü olmakla ne şanslı insanlarmışız
Evet Biz şanslı çocuklardık, bunun o zamanda farkındaydık.
Çünkü Anadolu’nun bir köyünde Anadolu gibi yaşardık.