Orta okullu yıllardan beri şiir yazarım kendimce.. O yıllarda yazdıklarımın hepsini imha ettim. Çocukçaydılar..
Lise, üniversite ve askerlik dönemlerimde de yazdım.. Bir defter dolusuydular.. Yırttım defteri, basit geldi..

Karacaoğlan’ı anam tanıttı bana, Bana kara diyen dilber diye başlıyordu. Sekizli onlu yaşlarımda ezberimdeydi. İncecikten bir kar yağar diyordu. Ela gözlü dilber diyordu.. Gelinle kızın atışmaları vardı..

Ahmed Arif’le ben tanıştım kendi sesiyle okuduğu Adiloş bebe ile..Liseli yıllarımda bütün şiirleri ezberimdeydi ustanın.. Yazınca böyle yazılmalıydı deyip on küsür senedir bu iki üstadın izinden yürümeye uğraştım.. Karacaoğlan emmim daha çok çekti kendine, Ahmed ustam da çok farklı bir sesti benim için. Acının sızının doğal sesi.. Her ikisine de büyük hayranlık gelişti bende..
Ben de kendi acılarımı sızılarımı, özlemlerimi, duygu ve düşüncelerimi, iç dünyamı bu iki perdeden yansıtmaya uğraşarak bazan sayıkladım, bazan çoştum.. Olursa ilerde bir kitap çıkaracağım. Adı Sayıklamalar olacak. Artık susma zamanı deyip çekildim yoldan...