Kandırılmış akşamların sabahı var;
Düşlerin ise öncesi
Ve yarınlara gebe benliğin ifrat yüklü sözlüğü.
Bir elinde rugan çizmeler,
Sol kulağında sağ/anağ/ın yankısı,
Nidasında ise saklı gizemli bilmece.

Tüm hezeyanların bir çıkış noktası var:
Pergelin ucunda çizdiği yuvarlak ressamın,
Elinde tokası bağlarken ıslak saçını şair:
Hem de afili bir hüzün
Depreşen günbegün.

Neden şiir yazar insan?
Ve neden susar suslara gömülmüş bir cehaletin
Aykırılığına gizlendiği iken gün gibi aşikâr,
Yine de şakır adeta
Konduğu kırık dalına gülün
Hazin bir lehçe yüklercesine
Derken çözülür bağı diz/e/lerin.

Ölmeli mi yazmadığı akşamlarda?
Gömmeli mi umutlarını kaygan toprağa?
Elinde o dirayet zincirine eklediği yarınlara
Bağlandığı imgeleri de mi reddetmeli
Varlığına tenezzül etmez iken
Yüreğin temsili resmi,
Şeceresine kaydettiği dünleri de sırtlayıp
Boğulmayı meziyet bilmeli ister istemez,
Hele ki rüştünü ispatlamadığı yenilgilerin
Çökük avurtlarını da gizlemeli peyder pey
Ve çöküşü iken zimmetli evrene
Yâd ettiği bin bir sevdayı bellemeli,
Yazarken usul usul…