5
Yorum
22
Beğeni
4,9
Puan
1301
Okunma
parmak uçlarım değil
yüzüm değmeliydi ışığa
daha çabuk büyümeliydim
sırtımda hayatın sayısız kırbaç izleri
ben hala ruhumu ehlileştiremedim
mutluluğa borçlu herkes
herkes kötülüklerden sorumlu
büyümenin sancısı zor
insanlar kaldıramıyor
her tedâvide umut
kanlar içinde masada kalıyor
dün gece yarınlarımı dışarda bıraktım
bütün masal kitaplarından bir bir utandım
bir çocuk değil, milyon çocuk ağlıyor
artık güneşli yarınlara değil
bir karış soğuk toprağa sarılıyor
içimdeki çocuğun yüzü silik
bir yanım hep gri,
bütün renkler eksik
göce nöbetine çıkmış kuşlara haber saldım
acilen bana umudu bulsunlar
söz veriyorum sessiz kalacağım
yalnız uçan ateşböceklerine söyleyin
korkmasınlar
yeryüzüne inip tek tek
saçlarıma konsunlar..
✒T.Y.
5.0
90% (18)
4.0
5% (1)
3.0
5% (1)