tanrım
bir şehri öldürdüm, günahla dolu
paramparçaydı ne varsa
mutluluk paramparça
umut paramparça
ağlamak parça parça

bekledim
gece, taş devler gözlerini usulca kapadı
yürüdüm
katledilmiş yıldız çığlıklarına basa basa
yürüdüm
bir kaç aç köpek parçalarken karanlığın kızlığını
betona mahkum çiçeklerin solgun elleri vardı demir parmaklıklarda
yürüdüm
rüzgar ha bire suratıma çarpıyordu gerçeğin hayaletlerini
tanrım
adını kullanıyordu sahte peygamberler
üstlerinde buram buram kan kokusu, dışkı kokusu
gördüm
köşe başında bir çocukluk daha ölüyordu
gizli pazarlıkta
yürüdüm
kapkara bir nehir akıyordu şehrin sol yanından
etrafı çakallar, sırtlanlar, leş yiyiciler
hepsi aynı iblisin tohumu
sinsice yaklaştım
ve sapladım hançerimi ehrin tam ağzına

tanrım
bir şehri öldürdüm, günahla dolu
öldürmesem
kendimi öldürecektim
hani "ölmek bir sanattır" demişti ya sylvia, "her şey gibi"
eşsiz bir ustalıkla yapacaktım bu işi.