Kör Dumançık içimden ey ruhumun kaçak yolcusu güz kuşları göçmeden nemli dudaklar öpmeden şehrin sokaklarını git faili meçhûl bir yalnızlığın duvarlarına sinen koku bulandırır aklımı saç diplerini siper etmiş ağrılar yoklar mimiklerimi her gülüş onlarcasına mezarken son dokunan ağıt yakar kalanlara dilimin ucuna gelip gelip giden sözlerin iğnesi kalır elimde sustukça küllenen küllendikçe alev topuna dönen sohbetin masasında mimlenir kör duman kadehler tokuşturulur îtiraflar yerini bulur kimsenin bilmediği uçurumlar kurulur iki gönül arasına acı kayıplar veren nefsin damarına basar ihânet 25/08/2016 eMİNeYZAMAN 15;00 |
ve bakışlarında yarasa uçuran gece kadar cellat olur dilimize çöreklenen kızıl