Uykusu Deniz Kadın..
bütün hüzünlü şehirlerin yerlisiydim ben
yalnız süzülen bütün bulutların kanadında yarım kalmış ömürlerdim muzur bir çocuk gülümsemesi edâsında yaşardım kederlerimi yağmur damlalarından şiir örüp geceye duvaklar takardım en çok tehlikeli iklimlerde mısra toplamak ve papatyalara annelik yapmak yakışırdı bana sonra ’insanım ben’ demenin cesâreti vardı tabii yangınların dokunamadığı bir ciğerim var hala sökemedi kimse insanlığımı ellerimi bıraktılar sonra şefkat ve emekle beslenen ellerimi işte ben o mehtâbın hüznüydüm uykusu deniz, dalgınlığı İstanbul bir kadındım yılların vefasızlığında yok oldum eski bir fotoğraf gibi yırtılıp atıldım.. ✒T.Y. |
Kalemin susmasın
________________________Selamlar