Sonra bir şey oldu ve ben çok ağladım
sorsan ne olduğunu ben de bilmiyordum aslinda
kalbimin bir avuç içinde yoğrulmasıydı belki
belki de...
sustuğum kocaman çığlıklardı.
Çok neydi Fran siyum ?
neydi çok ?
varolan bütün azları
azık yapmışken kendine.
Kuru ekmek ve soğan gibi
ama bak ne kadar çoktu bu ikisi yanyana.

"Sana yazdıgım hiç bir hikâyenin sonu gelmiyor"


Çünkü dısarıda tipi var, icerde ejderhalar savaşıyor
hakikati anlatacak her söz dikenli bir tele takılıyor
kargalar ötüyor bir masalın içinde
bir masalın içinde bir mevta diriliyor.
Unutma!
Giderken sen yıkamıştın bedenini
ve sadece senin ellerin tanıyordu tenini.
Kendine dön Fran siyum
içinde kırdığın her köprü yikılmayacak kadar sağlam aslında
sende öyle.


Şimdi uyu Fransiyum
her güne ölü dogup her vakte öyle devam edilmez mesela.


Mesela iki gözüm mesela...

Hangi duanın amininde olduğunu bilsem
Geceyi sabaha buluşturana dek açardım ellerimi semaya...Okunası, bir o kadar da gitmesin diye verilen çaba..Güzeldin şiir, sen hep yaz güzel kalem... Sevgilerimle Clair...

Hikayelerin sonlarının gelmemesi bazen iyidir aslında.En azından kötü bir son olacaksa bile bu gecikir.Genelde gülümseyerek şiir okuduğum bu sayfada, bu şiir hüzünlendirdi biraz.Siz yine de söyleyin o iki sihirli kelimeyi ona ,belki duyar ve belki de özünden gelir sevda sözleri.
Velhasıl güzel bir sevda şiiriydi,tebriklerimle
Saygılar efendim