ey, hayat!

paylaşsam, anlar mısın acaba?


ya da
siz, anlar mısınız?


kartal yuvasında açan siyah orkideyi neden tercih ettiğimi

ve
hâla neden, nasıl gülümsediğimi?

_ey, hayat!
bu dizeler, sana..._






solumuş kız kulesi ile
_ak mintan içindeki, komşu kızın gögüs uçları gibi_
köpürür yeşil dalga, karşı yakasını sevdiğim şehre
ve
geçmişten gelen tanıdık bir sestir, nar çiçeği
elimdeki siyah beyaz fotoğrafta


yine de, gülümserim...
derinden çektiğim dumanlı bir nefesle...
ve
gülümser sırtını dönmüş günüm mor bulutlar arasından bana



şimdi,
az zaman ilerimde bir çingene, çağırır benliğimi / gözlerime bakarak
satar saf ölüm kokusunu, sarılmış bir demet papatyayı
bilerek, ya da bilmeyerek...


_oysa, asla masum değildik, türküler gibi
ve hiçlik ay ışığında hep bir anlam kazanırdı_



ki ben, yaşamın kıyısında
ince belli bardakla ısınan ruhsuz bedenleri
kurşun karışmış, mürekkebi ıslak / bedava gazete manşetleriyle
itelerim küf kokulu rıhtıma ;
dokunmadan
dokundurtmadan...


_zafer miydi bu, yalnızlık?
ya da
yarış ne ileydi?_


...


ey, hayat!
sabahın bu tuzlu saatinde aklım firari

uykulu
ve yorgunum!


yine de, gülümserim...;
öfkesini burnundan kusan koca, koca vapurlara
ve
perde ayaklı martılara...