Ayrılık hiç bu kadar benzememişti ölüme
tabutu Sensiz sevmenin imkansızlığın da ruhum
silkinir günahlarımı; denizin tılsımı bu kadarmış
ve köpürür kabrim Dua’larını yoksunluğunda

Akıp giderken iki ateş arasına, zaman ağzından su döker
çünkü yorumsuz gittim kanımdan kıvılcım saçarak
çekmek istemedim yüreğini; daha güzel doğsun diye gözlerin
öpmedim dudağımı davet eden dudağındaki yaradan

Şimdi en karanlık halaylara yalnız duruyorum Cehennemde
boğuluyor kırk odaya bölünen ruhum azraili sevmeye başlıyorum
yedi renge büründüğüm sendin denizin içimde kalan öyküsü
sendin Ey!; bedenimin giyindiği beyaz kefen;

---Artık düşebilir Anılar en kuytu ormanlara
---Sen artık bu dünyanın dışından bakarken bana
---Söz veriyorum gidişimle gelmeyeceğim kapına

Hoşçakal Zümrüdüanka...
Hoşçakal