Yaş aldıkça küçülür gölgemiz
Eskiyerek tükenir ömrümüz
Devleşen yalnızlıkla
Artar suskunluğumuz...

Çorak toprak misali çatlar dudağımız
Güneşin rengine imrenir, sararır tenimiz
İnceden inceye kuruyup düşer yaprağımız
Nehrin üzerindeki çalıya tutunur sırrımız
Akışkanlığa emanettir artık boşluktaki elimiz...

Dönüp bakmaz kimse yüzümüze
"Uygun adım marş" der hayat bize
Geceler uzar, gündüzler kısalır
Hep aynı yerde, aynı zamanda akşam olur
Ve o akşamların göğünde üşür insan...

Hayata karşı yenik ve kör gözlüdür yalnızlık
Raylardaki tren sesleri
Asfalttaki tekerlek izleri, kornalar
Bastırır korkak suskunluğun sesini
Sürükler yalnızlığın peşinden
Durduğu yer hayatın son durağıdır
Geçmiş olsun yalnızlık
Ömrün buraya kadardır!

..
baştan sona güzeldi
hayattı
dersti
...
hayatın ve ertelenen anları yaşatan çok güzel bir anlatım
kutlarım sizi