Üşüyen Kimsesiz YalnızlıkBir şeyler var sanki kaderimin bilip de benden sakladığı Her gün ölü yası tutmuş gözlerle uyanıyorum Bütün sabahlara Unuttuğun günlerin çığlığıyla Ne yazsam içim ferahlamıyor Sustukça büyüyen yalnızlığım da Kalabalıklar bile kaybetmiyor beni Örselenip duruyor içimde dinmeyen bir sancı Sigaramın bıraktığı kuru bir öksürük gibi Hasretin gittikçe büyüyor Ve ben Anılarımla her akşam senin yurduna yürüyorum Bir ölüden emanet ruhuma sıkıştığım zamanlar dar geliyor Tadı tuzu yok mevsimlerin Derin bir uykuya geçti baharlarım unutulmuş akşamlar da Her şey nasıl da yalanmış Nasıl da sahte Çiçek tozlarından oluşan yalancı baharlar Nasıl da karanlıklara gömülüp kayboldu Yasımı tutarken bütün siyahlar Ben de kül rengi sayfalara serpiştiriyorum sensizliği Kim bilir kaç şiir daha miras kalacak sana Dar geliyor bütün gözyüzü gözlerime Kuş seslerini işitmiyor artık sesine mahkûm kulaklarım Karıncalanan göğsümde bir ağrı var Ahlar içinde göç ediyor sensizliğe Ben her gece saçlarının kıvrımlarından Bıkmadan usanmadan Yüzünün sarnıcına dökülüyorum bütün hasretimle İçimde ki küçük çocuk adını sayıklarken bütün açlığıyla Yokluğunla niyetleniyorum ben en uzun orucuma Eksik bir vedanın kapısında küllenecek ateşim de kalmadı Soylu yalnızlıklar rehin almış bedenimi Bak üşüyor ellerim Üşüyor Şiir&Yorum Ayfer Aksoy |
Kutlarım
Saygįlarım