Bedirhan Keklikçi'nin şiirleri, pimi hırsla çekilmiş el bombası kıvamında. İçten patlamalı motorlar kadar kızgın. İkisi de klas, ikisi de estetik: Hırsı da, kızgınlığı da. Ve bunlar, bilhassa ve çok derinlerden "masiva"ya yönelik. Dünyayı yaşanmaz kılanlara.

Son mertebede çarpıcı, metafizik gerilimlerle yüklü bu dizelerin içinden çıkabilmek, çoğumuzun harcı değil. Ne yazık ki böyle!

Tek tek kişilere değildir dediklerimiz: Genele, toplumsala, bütünsele... Elbette yadsımıyoruz, geneldeki özeli, toplumsaldaki bireyseli, bütünseldeki parçacığı. Meramımız başka ve yalnızca bizi kavramaya çırpınanlara.

Keklikçi'nin şiir ırmaklarında akan mistisizme oralardan gömülebiliriz ancak. Gömülebildiğimiz kadarıyla ve sonra da doğrulabilebileceğimiz.

Kolayına mı yazılmıştır sanıyorsunuz, şu hepsi birbirinden sarsıcı, sürükleyici, deyiş uygunsa "feleğin çemberinden geçmiş" dizeleri, böyle hışımla püskürtebilmek, sevgisiz-saygısız "dünyalılar"ın, ve dahi "bilgsiz-görgüsüz dünyacı"ların kapkalın ve kapkara maskeli suratlarına!

Keklikçi'nin şiirlerle yaptığı budur. Zor ama soylu olanı yapmıştır. Hepimizi çepeçevre kıskaçlayan dünyaperestlerin ve dünyaperestlğin üstlerine işte böyle kibarca, centilmence, şiirlerle de tükürülebildiğini göstermiştir. İnceliklerin en estetiğiyle. En etiğiyle bir de.

Güzel, öfkeli şair!
Şöyle de diyebiliriz: Güzel öfkeli.
İyilikleri harflerin gizemli ruhlarında arayan adam!
Sözcüklerden görkemli "sevda kıyamları" çıkaran ey!

Onun şiirsel girişimleri karşısında (nasılsa herkes saygı duruşuna geçiyor, ben başka türlüsünü deniyorum), kalbim pır pır, "sevgi duruşu"na geçiyorum.

Sessizce kendimizi boğma zamanı Bedirhan.
Allah diyen diline vücuduna Mevla zarar vermesin dilerim.
Göğ kuşlarını bulutlara astığımdan beri alnımın ortasına,
düşen seri yağmur dualarını gözlerimin içre gamze çığlığına iliştirdim.


Her dem kalbine cici bak olur mu ?
Gülücük kuşlarını her gece aklına mühürle ki onlar en masum,
duaları uçurular göğ evinden.


...
..
.





_______________Ölme sakın_______________