Bir tren geçiyor sokaklarimdan
Yollarında yillanmis ve orselenmis parkeler
Üzerinde solmuş renklerin ezilmisligi
Canhavliyle geçiyor sokaklarimdan tren
Pas tutmuş demir yuregiyle birlikte
Saplanmis raylarina dönülmez yolların
Arzularim pas tutmayan bir güverte
Mürettebatı olmayan
Bir tren geçiyor gönül bagimdan
Dalinda söğüt yeserir aniden
Ve keskin bir menekşe kokusu sarar sokaklarimi
Geçiyor bir kara tren solmus yanaklarimdan
Dudaklarimda gözyaşımin Mayhos tadı Ay’in kervangecmez sınırlarıyla gömülür geceye betibenzi kara olan tren
Üzerinde isli yolların yorgunluğu,
Dudaklarında cigaradan buzulmus bir yalnızlık,
Bakışlarında bir çocuğun umarsizligi...
Bir tren geçiyor kapimin önünden
Tozu dumana katıyor
Ürkek bir bakışı var dağlara doğru
Yalnızlığı çağrıştıran bakışlar bunlar
Ürkek bir yalnızlık var kuşkulu trende...
Bir tren duruyor gönlümün garinda
Vurdumduymaz yolcular iniyor
Gönlü kırık kompartimanlardan
Üzerine hapsedilmis kesmekeslik
Bir kurak tren geçiyor kapimdan
Güneşimde şuursuz bir sıcaklık
Bur tren geçiyor yorgun adımlarla
Kompartimanlarinda bir suçluluk
Kim bilir kaç kaçak gizlenmistir koynunda
Kim bilir kaç kadın çocuk getirmiştir topraklarında
Bir tren geciyor yorgun adımlarla
Canı sıkkın gibi
Üzerinde pas tutmuş kurak renkler
Kim bilir kaç aşığı kacirmistir bu topraklardan
Kim bilir kaç insan can vermiştir gönül Köprüsüne ulaşmadan