Birgün de ne kadar tesadüf vardır. .

Adam gara gelmişti
Kadın bekliyordu, dakikalar sonra değişegi hayatını
Tren gelmek üzereydi
Saat dokuza çeyrek vardı
Bankta oturmuş geleceğini bekliyordu kadın
Adam geleceğine gidiyordu yorgun adımlarla ...
Birbirinden haberi olmayan iki hayat
İki yürek
İki beden...
Kadının sol tarafında simitci vardı
Gevrek simiiit diye bagiriyordu kulakları sağır edercesine
Diğer banklarda uzanmış yaşlılar, işçiler
Saklanmış kaçakçılar ve oyun oynayan çocuklar...
Adam yavaş yavaş yaklasiyordu geleceğine
Geleceğini bekliyordu kadın usulca
Saat dokuza beş vardı
Adam kadının basucundaydi
Çevreye bakıyor
Çözmeye çalışıyordu kalabalığı
Elini cebine atıp bir sigara içmek istedi
Son sigarasini paketten çıkardı
Dudaklarinin arasına kitledi
Ve yaktı sigarasini...
Kadının yanına oturdu hissettirmeden
Kadın dalmışti uzaklara
Yarı uyukluydu
Geçmişini topluyordu önünden geçen kesit kesit anılarla
Birden keskin ve boguk bir koku hissetti
Kendine gelip adama baktı
Tam da ağzını açıp gözünü yumacakken
Adamın bakislarinda donakaldi
Baktı, baktı, baktı...
Sakınce, usulca...
Tren ağır ağır geliyordu
Sanki o anı bozmak gelmiyordu içinden
Adam kadına
Kadın adama bakıyordu
Kadınının beyninde acabalar, belkiler uçuyordu
Acaba o mu?
Çocukluk aşkı Kemâl mi bu...
Belki de o’dur
Adam tanimisti kadını
Dudaklarinin altındaki ben’den tanimisti kadını
Cevriyeydi bu.
İkiside yüreklerinin kuytusunda kaybettikleri aşklarını yeniden bulmuşlardı Tren ağır ağır geliyordu
Bekçinin duduguyle irkildiler
Adamın saçlarındaki aklar neler çektiğini gösteriyordu
Kadın içinden ne kadar da yorulmuş hayattan diyordu
Adam dikkatlice kadına bakıyordu
Kadının yüzünde yılların yarattığı yorgunluk vardı
Yüz hatlarında belliydi
İkiside yerlerinden kalktilar yavaş yavaş
Adam kadının gözlerinin içine baktı
Gidelim mi? dedi
Kadın ağlamaklı bir sesle;
Evet gidelim dedi nereye demeden
Sorgusuz sualsiz evet dedi
Adam tuttu kadının ellerinden
Ve ilerlemeye başladılar kara trenin yasak kompartimanlarina doğru
Binecekler artık geciken trene,
aşk yuvası kompartimana
İlerlediler, ilerlediler, ilerlediler...
Trene bindiler
Trenin kapıları kapandı
Tren ağır ağır hareketlendi
Dumanlar yukseliyordu bacalarindan.
Onlar mutluydu
Diğerleri mutluydu
Tren mutluydu
Onlar gecmislerini toplayıp geleceğe yola koyuldular
Onlar geçmişi siper etti umuda
Biz bir türlü doğru bakamadik geleceğe...
Bir ben bir de simitci kaldık garin unutulmuş bir köşesinde
Simitci simit satamadi diye uzulurken
Ben ise umudu başka bir kara trene bağlamış bekliyordum
Umudun hat safhada olduğu saatlerde...