Ölüm nöbetleriBüyük bir saldırı başlıyor belki de bir ülke var uzakların da ötesinde yanıyor üstünde eksik bir şeyler var bir çocuk yok bir de anneleri anneler olmadan da yaşıyor bir ülke var uzaklar da kimsesizleri ağlıyor bağımsızlığım bağsız ıslak bir gece de yerde kalan parkam kadar ve terk edilmeye yüz tutmuş sakın üzülüp dövünme birileri cebin de bir şeyler unutmuş bir çocuk umududur belki de sen sen ol sendeyken de üzülme yerde kalan ıslaklık olsun da sen kuruyan hiçbir şeyi görme ölümüzü görmeye gelen birileri olacak elbet büyük devler ülkesinin kahramanları ellerin de cakası biraz da yamuk fiyakası gömlekleri beyaz ellerinde tespih gümüş işlemeli 33 çeker nakışlı cigaraları tazelenecek yine bir ülke görmedim ben hepsi dilediğim gibi karanlık diyarlarından kopan menekşe kokulu bir surat beklemedim zaten bizim yolumuzdur yine önümüze çıkan tutulacaksa yine biz tutarız matem ölürken bile yaşamayı tercih ettim ben tüm saldırılar başarılı demiştim anneler ve çocuklar dünyamızın karanlık olan aydınlığa açılan tek kapısı oldukça kalabalıklar ve her kabadayılıkta bir anne de var oldular her biri teker teker bir anneden doğdular onlar da yaşamıştı bu hayatı ve onlarda çocuk oldular şimdi ülkeme saldırı da bulunan kimsesizlerin ülkesine kahramanlar soframıza oturana ne el kaldırdık ne de sitem ettik inceden binlercesi geldi geçti hayatımızın kıyısından köşesinden içinden gelene otur dedik hayatı izledik,görmeyenlerin gözlerinden bu son olsun kaçıncı fetihtir kaç kere döndük tekrar ölümden düşen sen olmadın anneler ve çocuklar oldu parelerden şimdi kime gam vurursun daha hiç çocukken ölmemişken sende gitme buradan devlerin başı daha yeni kalkacak ıslanan parkam ve işlenmiş cenazemin naaşı ben her ölümden geri teptim ve lokma oldum tekrar yutup sindiremedim hayatı bıkmak bilmedi burada anneler ve bıktıramadılar tanrıyı bir ülke oldum yuttum bütün çocukları İzmir/ve yine İzmir.. |