Harabeyim, yıkıntılarımın değerlenmediği ücra köşelerde,
Aklımı başımdan alan bir sevdanın mağlubuyum.
Öyle bir ileri bir geri adımlarım.
Yalan dünyanın en ızdıraplı kuluyum.
Açmıyor çiçeklerim yüzümde,
Yapraklarım erken dökülüyor.
Kimi zaman gözlerimden, kimi zaman gönlümden
Düşüyorum bilmediğim, yabancısı olduğum yerlerde,
Takılıyorum gönül mevsiminin rüzgarına savruluyorum.
Boğuluyorum, en derin kıyılarında hasretinin.
Kurtuluşum sebebinin ayakları bağlı,
Omuzlarında derman kalmamış, yeniğiz sevdam...
Bir mevsime, bir rüzgara, bir yağmura, bir de gözyaşlarıma
Can çekişlerime, dizlerim dermansızlığına,
Koşamıyorum artık, nefes alamıyorum!
Gözlerim hep dolu, hep kan ağlıyor sızılarım.
Derin hissedişlerimin ıssız kalan tarafıyım
Sırf, sen üzülme diye susmak düğüm boğazımda!
Sessiz soluyorum, duymuyorsun…