Rüyâmda

"Kızım;
Yaz yüzümden beyazların çevresine saçtığı acıyı,
saçlarımda konaklayan beyazların siyahlara vedasını,
ayrılığın bile nasıl buruk ayrıldığını gözlerimden
elimi kolumu bağlayan buruşuk derilerin nefes alış verişime nasıl sevdalandığını
bir demir parçasına yenik düşen bedenimi nasıl ziyân ettiğimi yaz...


Hayat denen karmaşanın onca demirden yükü sırtıma yasladığında bile yıkıntısız taşıdığımı,
lâkin bir tırmık parçasına yenildiğimi,
evlatlarımı baba kokusundan yoksun bıraktığımı,
ilk gözağrım Arife’mi toprağa nikahlarken yüreğimin attığı kurşunları yaz...



Kızım;
evimin bacasından tüten dumanın şöyle ciğerimi nasılda sızlattığını
göç eden kuşlar misâli gidişimi, fakat bekleyenim olmayan bu âleme dönmeyi nasıl arzu ettiğimi de...
Kirlenmiş dünyanın yarık topraklarını tavâf edenlere neler neler anlatmak istediğimi bir bir yaz kızım.
Henüz gözlerim terk ederken bu içi boş kâinatı,
yalanların ve yalancı dostların gözlerime baka baka nasıl serzenişte bulunduklarını
bir fatihâ, bir yâsin o da olmadı bir tek dûâlarının satır sonlarına beni nasıl sıkıştıramadıklarını
canımdan ruhuna can üflenen oğlumun, y’anıma varamayışını,
dizimin dibinde bir saniye geçiremediği için pişmanlık yaşlarının içime nasıl aktığını...




Yaz kızım;
filizlenen ikinci baharımda, doyamadığım Merve’mi, koskocaman gözlü Münevver’ime olan özlemi mi...
mezarımın başına bıraktığım bakışlarımın yavrularımı hasretle beklediğini yaz...
uzaklardan gelip kabir kapısını her aralayanı Necmi!
ölümdaşlarıma dağıtılan âyetlerden bir harf düşürmüş müdür pâyeme Perihan’ım diye
kaç meleğe yalvardığımı yaz...
ve o harfin soluğunu ruhuma iliştirir mi Nurtane’m diye bekleyişlerimi de...




Şunu da yaz kızım;
Ebedi âleme göçen babasını hatırına getirip getirip gözleri dolan,
yüzü bana, lâkin kâderi annesine benzeyen çelimsiz Sanem’imi
bir de evimin direği, gözümün bebeği,
ilk ağlayışını ömrüme nakşeden,
ilk attığı adımda
düşmesin diye ayakları altına paspas olduğum,
ilk kelimesini cihâna duyurduğum
y ü r e ğ i m i n T e m e l’ini yaz.



Eğer olurda hatıralarına dokunursa bu toprak olmuş beden
benim için ağlamasınlar, ağlatmasın sırtıma binen kambur
ben dik durdum hep,
onlar bilmedi belki ama ben onları çokk sevdim




Hatırlayın ağırlığını göğsümün,
ağrıları dindi ama
acıları dinmiyor diye de yaz
Size hz.Yakup olamadım ama
bir kelâmla
size kurban olurdum bilin!
zamanın orta yerinde, kalın tahtalar arasında,
yağmurun yardığı topraktan,
sizden sadece bir nefeslik dûâ ferâhlığı bekliyor.




Çürüyen gözüm, âhh çeken gönlüm hep onlarda kuzum benim
mezarımın başında küskün bakışlarla onları beklediğimi yaz..."
dedi dedem.



zєץиєp