İçinden kopmalı kelimeler;
Çığlık çığlığa atılmalı,
Kim bilir(!) hangi günahsız ağaçtan yapılmış kahverengi sayfaların kirletmeli namusunu.

Hoş bir kitap kokusu sarmalı bedenini;
Uykuya hasret gözleri,
Özleme bir adım daha yaklaşmalı.
Saçmalamalı bazen insan...


Ne olduğu belirsiz cümleler kurmalı geç saatlerde.
Martılar bilmem kaçıncı uykusundayken,
Sevdiğini hatırlamalı...
Eski kitap ciltlerinin dokusunda aramalı sevda sözlerini,
Aklına gelenlere lanet edip yine de karalamalı sayfaları.
Umutları olmalı insanın;
Yeni güne uyandıracak umutları...

Bir dost sesi olmalı insanın
Ve bir kapı kilidi yüreğinin.
Acıları olmalı hatırlayıp hançerlediği.
Birazcık tamirat bilemeli
Ki yanmayan lambaları aydınlansın.
Bir uçak bileti olmalı,
Üç gün sonra gitmeli bir yerlere-kim bilir(!)-


Bazen ne yaptığını bilmemeli insan,
Saçma şeyler karalamalı,
Şarkı sözleri işitmeli kulakları.
Papatya kokusu olmalı ama solmuş olmalı,
Bir çantanın içinde unutkanlığa terk edilmiş olmalı,
Taşımadığı her değer kadar boynunu bükmeli papatyalar gibi.

Dolapların içinde eskiler
Ve çekmecelerdeki hediyeler olmalı.
Bir şeyler olmalı insan ama çok saçma şeyler.
Saçma olmalı bazen insan...

Konuştuğu kelimeler kadar saçma;
Hayatı kadar saçma,
Sevdiği kadar saçma...