Bir adam,
huzurunda yalnızlığın,
el pençe divan...
-Uzattı elini yalnızlık,
ağzında dünden kalmış mürekkep tadı
-’Öptü’ adam uzatılan eli,
eğdi boynunu;
Yavaşça,
yükseldi koltuğunda yalnızlık,
gezdirdi gözlerini
-’Hükmünüz nedir?’ diye gürleyerek sordu yalnızlık;
sesinde dün gecenin karanlık köşeleri
Ve hep bir ağızdan yükseldi kelimeler,
sanki dün birlikteymiş gibi,
hep bir ağızdan:
-’Vurun boynunu.’

’Öptü’ uzatılan eli,
büktü boynunu...

Gece gibi bir karanlık,
elinde aklınca bir orak
Çöktü üstüne adamın;
adam;
Büktü boynunu...

Kaldırdı gece orağı,
parladı bir güneş,
aydınlattı geceyi...
sessiz bir çığlık koptu içinden,
huzurunda yalnızlığın...

Yalnızlık içinde kaldı boynu,
Damla damla aktı yere,
ama ıslatmadı taşları...