Peki Ya BizGece oluyor, Kaçacak yeri kalmıyor insanın acıdan. Saatler duruyor, Sessizleşiyor tüm şehir, uykuya dalıyor. Ben; Yutkunamıyorum mesela. Göğsümde sürekli bir sızı. Kalkıyorum yataktan, Yalın ayak yerlere basıyorum. Duvarlara yaslıyorum sırtımı, ciğerlerim yanıyor. Balkonum fazlaca yüksekte değil, bilirsin. Her çıktığımda, atlamak geçiyor yinede içimden. Biraz yüksekte olsam, Fazla değil, biraz. Alırmıydım seni gecenin kollarından yanıma? Serilip bir çırpıda yatağa; Göğsüme yaslarmıydın başını? Öyle yoksun ki buralarda, bi bilsen. Geceleri yıldızlar yok mesela, Her yer zifiri karanlık. Gündüzleri güneş yok. Yağmur yağarken bulut. Sen yoksun işte; Yağmur yağsada, Ardından toprak kokmuyor buralar. Yapraklar dökülüyor yazın ortasında, çiçekler soluyor. Doluşuyor en huzurlu zamanlara hüzünler. Ölümsüz zannedilen sevdalar bile ölüyor. Ben, yaşıyorum. Sen, yaşıyorsun. Peki ya biz? Biz, öldü.. 02.51 03.03.16 Burhan KARACA |