Şubat 2008- Yolculuk adlı şiir kitabından, Savaşın ortasında kalan masum dünya çocuklarına... Saygılarımla

Bakmayın onların yaşına boyuna.
Küçükte olsalar,
Elleri, bacakları var.
Bir bakarsın saldırırlar,
Oyuncak tabancalarıyla…

Arabaları , topları var,
Hem de plastik.
Bak anasının memesini emen de var.
Yani her türlü hazırlık tamam.
Teknik, lojistik...

Azgın canavarın, şımarık çocuğu,
Kana’ da hedef alıp, onca çocuğu,
Kana’ ya kan akıttı da,
Bilumum insanlık(!) örgütleri,
Öylece baktılar…

Öyle ya çocuklar da silahlıydı.
Topları bile vardı,
Plastikten de olsa.

Ve çocuklar emzikleri boynunda,
Kimi anasının koynunda,
Yani hazırlardı savaşa.
Hem teknik, hem lojistik...

Bunun adı savaştı.
Savaşta taraflar vardı.
Bir yan; hem azgın, hem silahlı.
Bir yan da ki; çocuklardı…

Ve bombalar düştü tonlarca,
Küçücük bedenlerine.
Çocuklar param parça,
Kana kan revan içinde…

Ve patlayan plastik toplarıyla,
Meydan okudular ölüme.
Onların bu dik duruşları,
Yani feryatları, korkuları, kaçışları,
Korkutuyor, azgın canavarı…

Ve canavar korktukça;
Parçalanan plastik memelerden,
Kan emdiler, emmekteler…

İnsanlık(!) örgütleri mi?
Hani şu tankların arkasına saklanan,
Süslü, içi boş nutukları atanlar mı?
Sadece seyretmekteler, seyretmekteler…